اثر اجرای الگوی توانمندسازی خانواده ‌محور بر سبک زندگی، خودکارآمدی و HbA1C بیماران مبتلا به دیابت

مقدمه: توانمندسازی بیماران مبتلا به دیابت و آموزش خانواده‌ی آنان، به منظور مشارکت فعال در مراقبت و درمان، حائز اهمیت چشمگیری است. هدف از انجام این پژوهش، تعیین تأثیر به کارگیری الگوی توانمندسازی خانواده محور بر سبک زندگی، خودکارآمدی و HbA1C بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بود. مواد و روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی، 70 بیمار با تخصیص تصادفی در دو گروه آزمون و شاهد وارد شدند. ابتدا به منظور جمع­آوری داده­ها از "پرسش­نامه‌ی تعدیل یافته سبک زندگی"، "پرسش­نامه‌ی خودکارآمدی" و آزمایش HbA1C، پیش از مداخله در دو گروه استفاده شد. سپس الگوی توانمندسازی خانواده محور در گروه آزمون و الگوی توانمندسازی بدون مشارکت خانواده در گروه شاهد اجرا شد. سه ماه پس از مداخله، داده­ها دوباره جمع­آوری شدند. یافته‌ها: متغیرهای دموگرافیک، نمره‌ی سبک زندگی، نمره‌ی خودکارآمدی و مقدار HbA1C پیش از مداخله در دو گروه اختلاف معنی‌دار آماری نداشتند. پس از مداخله، در هر دو گروه، نمره‌ی سبک زندگی و خودکارآمدی افزایش و مقدار HbA1C کاهش یافته بود که تغییرات در گروه آزمون بیشتر بود و با گروه شاهد تفاوت معنی‌دار آماری داشت (01/0>P). نتیجه­گیری: یافته­های این مطالعه، بیان‌گر اثربخشی بیشتر الگوی توانمندسازی خانواده محور نسبت به الگوی توانمندسازی بدون خانواده محور بود. لذا با توجه به نقش خانواده در ارتقای خودکارآمدی و بهبود سبک زندگی بیماران، استفاده از این روش­ آموزشی در مراکز خدمات جامع سلامت به منظور مدیریت بهتر بیماری دیابت در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 پیشنهاد می­شود.